11 maart Mooie en trieste momenten wisselen elkaar
Blijf op de hoogte en volg Hermina
14 Maart 2014 | Tanzania, Mbeya
Time is flying…en niet alleen time, maar over ruim twee weken hoop ik zelf ook te vliegen naar het hoge noorden. Het is ook al weer 3 weken geleden dat ik mijn vorige weblogje schreef. Tijd voor een nieuw berichtje. Misschien dat dit mijn laatste bericht vanuit Tanzania zal zijn. Ik hoop in ieder geval in april in Nederland een (foto) presentatie te geven mijn verblijf hier. Waarschijnlijk wordt het zaterdagmiddag 5 april.
Inmiddels is er een collega getrouwd. Ze nodigde me uit om 1 avond van de 3-daagse huwelijkshappening mee te maken…’the send-off’. Deze avond staat de bruid in het middelpunt en wordt uitgezonden door haar vader. Toen ik de mooie uitnodiging kreeg, zei ik tegen Lisa dat er wel een bijzonder woord in het Swahili op de voorkant stond. Het moest vast uitnodiging betekenen. Ik kwam er niet uit. Toen ik de kaart omdraaide, stond er gewoon ‘invitation’. Hihi, had ik maar niets gezegd. Met een groot aantal kleurrijke vrouwelijke collega’s gingen we in een volgepropte landrover naar de ‘send-off’.
En of het een happening was…de bruid was in het knalroze (zie foto). Ze werd uitgezonden door haar broers, omdat ze geen vader meer had. De bruid mocht niet veel lachen, omdat men dan zou denken dat ze het fijn zou vinden om weg te gaan van haar familie. Ze stelde zelf alle gasten voor en jawel, het waren er wel ongeveer 200. Allerlei rituelen vonden er plaats. Ik had gevraagd op de afdeling of ik van te voren moest eten. Ze zeiden dat ik alleen een soda kreeg met wat chips. Ik snapte niet helemaal waarvoor we zo’n hoge entree moesten betalen. Het bleek een grap te zijn, want om 21.30 uur kregen we 4 (!) stukken vlees met verschillende soorten rijst, groenten en aardappels voorgeschoteld. En dat terwijl we op het diascherm zagen hoe de kippen waren geslacht. Ahum. Alle cadeau’s werden in een lange stoet al dansend aangeboden. Op zo’n moment vraag je je even af of de dagelijkse armoede om je heen wel realiteit is. Waarschijnlijk behoort de bruid tot een goedbedeelde familie.
Vorige week ben ik met de familie Karels naar Matema geweest. Het is een heerlijk vakantieoord aan Lake Malawi. Er waren nauwelijks andere gasten. We sliepen in strandhuisjes en als je ‘s morgens wakker werd kon je gelijk de zee in. We zagen op een morgen een toekan in een van de palmbomen. Aan het meer vangen de Tanzanianen vis. Toen ik met Lukas een wandeling maakte liet een man mij drie vissen zien. Een touw door de kieuwen gepriemd die er bij de bek weer uitkwam en aangapende ogen maakten het niet aantrekkelijk om de vissen te kopen. Ik was blij dat ik geen geld bij me had.
We hadden heerlijk tijd om te zwemmen, spelletjes te doen, te lezen en te praten. De kinderen genoten enorm van het water en zand. En wij natuurlijk met hen. Joël is er drie jaar geworden. Het was leuk om te zien hoe blij hij was met de kadootjes en ‘s avonds patat eten was helemaal het summum. Hij noemde Matema steeds ‘Oesoekoele’ (Utengule), een andere naburige plaats. Op een morgen klauterden we over rotsen achter een Tanzaniaanse gids naar een hoge waterval. Het laatste stuk gingen we verder op blote voeten over de rotsen, omdat het waterpeil te hoog was. De gids wilde me dragen, maar daar heb ik voor bedankt. Het was behoorlijk warm, maar aan het eind konden we onder de waterval weer afkoelen. Heerlijk.
Na deze dagen was ik even helemaal vergeten hoeveel leed ik dagelijks tegenkom in het ziekenhuis. Een paar dagdelen heb ik meegewerkt in de dressingroom, waar wonden worden verbonden. Ik moest wel wat wennen aan de geur en aan het idee dat de wonden die ik zag realiteit waren. Bij sommige wonden had ik het idee doelloos bezig te zijn, omdat elke therapie nutteloos was, behalve een amputatie. Maar aangezien daar wel geld voor moet zijn en de patient het soms niet wil… Het was erg interessant om te zien dat ze met een nieuwe therapie starten: honing, aloë vera en papaja.
De meeste tijd breng ik echter door op de post-labourward. Daar liggen de vrouwen na de bevallingen en keizersneden. Soms is het zo druk bij de bevallingen dat ze mij gerust alleen bevallingen laten doen. Aangezien ik nog steeds aan Nederlandse maatstaven wil voldoen, voel ik me niet bekwaam genoeg om zelfstandig kinderen op te vangen. Om al maar niet over bevoegdheid te spreken. Ik roep dan soms hard: ‘Kom terug en blijf erbij, please.’ Waarop ze vaak hard moeten lachen. Tja, ik zou misschien niet zo moeilijk moeten doen, aangezien studenten hier ook wel veel zelfstandig doen, waarvan ik denk dat ik het wel wat beter zou doen…Oeps, de beste stuurlui staan aan wal. Maar ik blijf toch nog even aan wal staan in dit opzicht.
Susi geeft aan dat ik eigenlijk zou moeten blijven: onder andere om moeders te helpen bij borstvoeding geven, voorlichting te geven, problemen bij baby’s te signaleren, post-operatieve zorg te verlenen. De verloskundigen vinden het belangrijkst dat een kind ter wereld komt en de moeder blijft leven, maar daarna...Een paar dagen ben ik veel bezig geweest met een kindje wat epilepsie had na de geboorte, waarschijnlijk door infecties. Het bleek veel te weinig zuurstof te hebben en was na 4 dagen behoorlijk ondervoed. Na het maken van een schema voor sondevoeding en zuurstoftherapie lijkt de pasgeborene ‘bij te trekken’. Maar als het kindje blijft leven zal het ongetwijfeld gehandicapt zijn. Is het goed om te ‘vechten’ voor het leven van een kindje dat in Tanzania waarschijnlijk geen toekomst heeft? Als ik echter de moeder zie huilen en het zwakke kindje zie vechten om te leven, denk ik over deze vraag niet meer verder na. Ik vroeg aan een collega te vertalen naar de moeder wat ik met het kindje deed. Ik hoorde haar meerdere keren zeggen: Unaombea Mungu (bid tot God). Tja, hier weten collega’s soms niet hoe ze alles moeten doen om iemand in leven te houden (of doen ze het niet), maar sporen wel aan tot gebed. In Nederland weten ze vaak wel hoe ze iemand zo lang mogelijk in leven moeten houden, maar wordt bidden over het algemeen niet gestimuleerd. Waar zou het evenwicht liggen?
14 maart
Het bovenstaande bericht had ik nog niet verstuurd. Inmiddels ben ik afgelopen woensdag met het zieke kindje, de moeder en een andere verloskundige met een ambulance naar een ander ziekenhuis gegaan. De pasgeborene had steeds maar 70% zuurstof en aangezien ze hier maar 1 zuurstoftank hadden en te weinig ervaring met verpleegkundige zorg voor pasgeborenen, leek het ons beter dat de baby werd doorverwezen. Maar hoe vervoer je moeder en kind zonder zuurstof als je een half uur moet rijden? Uiteindelijk zijn we al beademend met sirene toch gegaan. Op hoop van zegen. Ik hield mijn hart vast tijdens de rit, niet alleen voor de baby, maar ik bad ook dat we alleen behouden aan zouden komen. Daar aangekomen rende de verloskundige weg met de baby. De chauffeur bracht me naar de juiste afdeling. Ik wist niet wat ik zag. Ongelooflijk veel pasgeboren met diverse problemen met z’n tweeën in een bedje. Moeders stonden in rijen te wachten om melk te geven. Hoewel de baby erg blauw was, opende het de ogen na het geven van zuurstof. De moeder was ons erg dankbaar. De oude verpleegkundige Rhoda zei dat de moeder het beter zou accepteren als de baby nu zou overlijden, dan dat we niets hadden gedaan. In Europa zijn ze meer proactief en hier meer reactief, zei ze. Ze probeert al lange tijd hier verandering in aan te brengen. Stapje voor stapje lukt het. Maar met de geringe kennis en apparatuur is dat een stuk moeilijker dan in Holland.
Inmiddels is er een collega getrouwd. Ze nodigde me uit om 1 avond van de 3-daagse huwelijkshappening mee te maken…’the send-off’. Deze avond staat de bruid in het middelpunt en wordt uitgezonden door haar vader. Toen ik de mooie uitnodiging kreeg, zei ik tegen Lisa dat er wel een bijzonder woord in het Swahili op de voorkant stond. Het moest vast uitnodiging betekenen. Ik kwam er niet uit. Toen ik de kaart omdraaide, stond er gewoon ‘invitation’. Hihi, had ik maar niets gezegd. Met een groot aantal kleurrijke vrouwelijke collega’s gingen we in een volgepropte landrover naar de ‘send-off’.
En of het een happening was…de bruid was in het knalroze (zie foto). Ze werd uitgezonden door haar broers, omdat ze geen vader meer had. De bruid mocht niet veel lachen, omdat men dan zou denken dat ze het fijn zou vinden om weg te gaan van haar familie. Ze stelde zelf alle gasten voor en jawel, het waren er wel ongeveer 200. Allerlei rituelen vonden er plaats. Ik had gevraagd op de afdeling of ik van te voren moest eten. Ze zeiden dat ik alleen een soda kreeg met wat chips. Ik snapte niet helemaal waarvoor we zo’n hoge entree moesten betalen. Het bleek een grap te zijn, want om 21.30 uur kregen we 4 (!) stukken vlees met verschillende soorten rijst, groenten en aardappels voorgeschoteld. En dat terwijl we op het diascherm zagen hoe de kippen waren geslacht. Ahum. Alle cadeau’s werden in een lange stoet al dansend aangeboden. Op zo’n moment vraag je je even af of de dagelijkse armoede om je heen wel realiteit is. Waarschijnlijk behoort de bruid tot een goedbedeelde familie.
Vorige week ben ik met de familie Karels naar Matema geweest. Het is een heerlijk vakantieoord aan Lake Malawi. Er waren nauwelijks andere gasten. We sliepen in strandhuisjes en als je ‘s morgens wakker werd kon je gelijk de zee in. We zagen op een morgen een toekan in een van de palmbomen. Aan het meer vangen de Tanzanianen vis. Toen ik met Lukas een wandeling maakte liet een man mij drie vissen zien. Een touw door de kieuwen gepriemd die er bij de bek weer uitkwam en aangapende ogen maakten het niet aantrekkelijk om de vissen te kopen. Ik was blij dat ik geen geld bij me had.
We hadden heerlijk tijd om te zwemmen, spelletjes te doen, te lezen en te praten. De kinderen genoten enorm van het water en zand. En wij natuurlijk met hen. Joël is er drie jaar geworden. Het was leuk om te zien hoe blij hij was met de kadootjes en ‘s avonds patat eten was helemaal het summum. Hij noemde Matema steeds ‘Oesoekoele’ (Utengule), een andere naburige plaats. Op een morgen klauterden we over rotsen achter een Tanzaniaanse gids naar een hoge waterval. Het laatste stuk gingen we verder op blote voeten over de rotsen, omdat het waterpeil te hoog was. De gids wilde me dragen, maar daar heb ik voor bedankt. Het was behoorlijk warm, maar aan het eind konden we onder de waterval weer afkoelen. Heerlijk.
Na deze dagen was ik even helemaal vergeten hoeveel leed ik dagelijks tegenkom in het ziekenhuis. Een paar dagdelen heb ik meegewerkt in de dressingroom, waar wonden worden verbonden. Ik moest wel wat wennen aan de geur en aan het idee dat de wonden die ik zag realiteit waren. Bij sommige wonden had ik het idee doelloos bezig te zijn, omdat elke therapie nutteloos was, behalve een amputatie. Maar aangezien daar wel geld voor moet zijn en de patient het soms niet wil… Het was erg interessant om te zien dat ze met een nieuwe therapie starten: honing, aloë vera en papaja.
De meeste tijd breng ik echter door op de post-labourward. Daar liggen de vrouwen na de bevallingen en keizersneden. Soms is het zo druk bij de bevallingen dat ze mij gerust alleen bevallingen laten doen. Aangezien ik nog steeds aan Nederlandse maatstaven wil voldoen, voel ik me niet bekwaam genoeg om zelfstandig kinderen op te vangen. Om al maar niet over bevoegdheid te spreken. Ik roep dan soms hard: ‘Kom terug en blijf erbij, please.’ Waarop ze vaak hard moeten lachen. Tja, ik zou misschien niet zo moeilijk moeten doen, aangezien studenten hier ook wel veel zelfstandig doen, waarvan ik denk dat ik het wel wat beter zou doen…Oeps, de beste stuurlui staan aan wal. Maar ik blijf toch nog even aan wal staan in dit opzicht.
Susi geeft aan dat ik eigenlijk zou moeten blijven: onder andere om moeders te helpen bij borstvoeding geven, voorlichting te geven, problemen bij baby’s te signaleren, post-operatieve zorg te verlenen. De verloskundigen vinden het belangrijkst dat een kind ter wereld komt en de moeder blijft leven, maar daarna...Een paar dagen ben ik veel bezig geweest met een kindje wat epilepsie had na de geboorte, waarschijnlijk door infecties. Het bleek veel te weinig zuurstof te hebben en was na 4 dagen behoorlijk ondervoed. Na het maken van een schema voor sondevoeding en zuurstoftherapie lijkt de pasgeborene ‘bij te trekken’. Maar als het kindje blijft leven zal het ongetwijfeld gehandicapt zijn. Is het goed om te ‘vechten’ voor het leven van een kindje dat in Tanzania waarschijnlijk geen toekomst heeft? Als ik echter de moeder zie huilen en het zwakke kindje zie vechten om te leven, denk ik over deze vraag niet meer verder na. Ik vroeg aan een collega te vertalen naar de moeder wat ik met het kindje deed. Ik hoorde haar meerdere keren zeggen: Unaombea Mungu (bid tot God). Tja, hier weten collega’s soms niet hoe ze alles moeten doen om iemand in leven te houden (of doen ze het niet), maar sporen wel aan tot gebed. In Nederland weten ze vaak wel hoe ze iemand zo lang mogelijk in leven moeten houden, maar wordt bidden over het algemeen niet gestimuleerd. Waar zou het evenwicht liggen?
14 maart
Het bovenstaande bericht had ik nog niet verstuurd. Inmiddels ben ik afgelopen woensdag met het zieke kindje, de moeder en een andere verloskundige met een ambulance naar een ander ziekenhuis gegaan. De pasgeborene had steeds maar 70% zuurstof en aangezien ze hier maar 1 zuurstoftank hadden en te weinig ervaring met verpleegkundige zorg voor pasgeborenen, leek het ons beter dat de baby werd doorverwezen. Maar hoe vervoer je moeder en kind zonder zuurstof als je een half uur moet rijden? Uiteindelijk zijn we al beademend met sirene toch gegaan. Op hoop van zegen. Ik hield mijn hart vast tijdens de rit, niet alleen voor de baby, maar ik bad ook dat we alleen behouden aan zouden komen. Daar aangekomen rende de verloskundige weg met de baby. De chauffeur bracht me naar de juiste afdeling. Ik wist niet wat ik zag. Ongelooflijk veel pasgeboren met diverse problemen met z’n tweeën in een bedje. Moeders stonden in rijen te wachten om melk te geven. Hoewel de baby erg blauw was, opende het de ogen na het geven van zuurstof. De moeder was ons erg dankbaar. De oude verpleegkundige Rhoda zei dat de moeder het beter zou accepteren als de baby nu zou overlijden, dan dat we niets hadden gedaan. In Europa zijn ze meer proactief en hier meer reactief, zei ze. Ze probeert al lange tijd hier verandering in aan te brengen. Stapje voor stapje lukt het. Maar met de geringe kennis en apparatuur is dat een stuk moeilijker dan in Holland.
-
14 Maart 2014 - 16:33
Omekeesentantejans:
Lieve Hermina, wat heb je weer een mooi verslag geschreven.
Het is intussen wel gebleken dat je heel wat meer doet dan alleen maar toekijken en leren. Dat was ook wel te verwachten: als de richtlijnen rond zijn, treedt de praktijk in werking..
En nu wordt het aftellen voor de terugreis.
We wensen je nog een paar goede laatste weken daar en dan: een behouden thuiskomst! -
15 Maart 2014 - 12:40
Tante Lenie:
Lieve Mienemien,
Hartelijk dank voor je verslag weer en nog fijne weken gewenst en sterkte met de voorbereiding en het afscheid nemen.
Hartelijke groet van tante Lenie -
15 Maart 2014 - 23:39
Dico En Dionne:
Ha Hermina,
Waardevol om je verslag weer te lezen. Wat komt er veel op je af. Des temeer weer onderwerp van gebed.
We zijn ook erg benieuwd naar je fotoverslag. (5 april valt overigens samen met Koinonia).
Veel sterkte nog de komende weken, ook als je afscheid moet nemen en je je weg weer moeten vinden in Nederland.
Hartelijke groet en we zien uit naar je terugkomst.
D&D -
17 Maart 2014 - 11:15
Agnes Meijer:
Goedemorgen Hermina,
bedankt voor je verslag. Wat fijn om even met elkaar er-op-uit te gaan in het mooie land met veel natuurschoon!! Ze zullen jou straks missen en jij zult hen gaan missen.
Uiteraard ben ik erg benieuwd naar je ervaring met de wonden die behandeld werden met honing, aloë vera en papaja. In de bijbel wordt al genoemd: Honing op de wond!! Ik hoop je bij en welzijn hier graag over te spreken. Helaas kan ik niet op zaterdagmiddag 5 april.
Je komt terug met veel mooie en goede ervaringen op allerlei gebied!!
Heel veel werkplezier nog toegewenst en DV een goede reis.
Hartelijke groet, Agnes Meijer
-
17 Maart 2014 - 17:03
Aletta:
Hey zussie, wat geweldig weer om je verhaal te lezen. Ik vraag me eigenlijk af wat je in Nederland komt doen ;). Heel veel zegen de laatste weken! En een goede terugreis! Geniet van alles met volle teugen! Het is zo voorbij. Liefs, Alet -
18 Maart 2014 - 23:37
Johanna:
Lieve Hermina, dank voor je mooie verhaal! Je neemt ons zeker mee naar het verre land...
drie daagse bruiloft is wel wat, een dag is ook zo omgevlogen! Wie weet))
Het verbaast mij telkens weer hoe mooi en vertrouwensvol mensen omgaan met het leven, wanneer ik de verhalen lees.
Wat goed trouwens om er even tussen uit geweest te zijn!
Geniet nog even van de tijd daarzo, de taal, je huisje, werk en zo nog meer! Een goede reis en veel sterkte met afscheid nemen, of nog even niet aandenken!) Groetjes -
24 Maart 2014 - 19:33
Geertruida:
Ha lieve meis,
Wat zal je veel te overdenken hebben, je verhalen komen erg indrukwekkend op me over. Ben heel benieuwd hoe er over geboorte trauma's ed gedacht wordt (als de kennis over borstvoeding al nihil is ;-(). Fijn dat je ook tijd hebt om tot ontspanning te komen, cultuur te snuiven en zodoende alle ervaringen ook in dit licht kan plaatsen. Wil je heel veel succes wensen mbt het afscheid nemen, bedenk maar dat het niet voor altijd hoeft te zijn :-). Home is where your heart is :-).
Ben héél benieuwd naar je foto's en fijn om je binnenkort in levende lijve te zien! Je bent een liefdevolle vrouw, Mina! Heb je lief en héb lief :-)! Liefs, Geertruida
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
