Twee dagen op de afdeling verloskunde
Blijf op de hoogte en volg Hermina
24 Januari 2014 | Tanzania, Mbeya
Leuk om al die reacties te lezen!
Het is inmiddels donderdagavond 23 januari. Het is 19.30 uur en pikdonker buiten en ook in het huisje waar ik nu een week in woon. Bij kaarslicht en het licht van de pc kan ik nog net met een half opgeladen accu een weblog schrijven. De eerste dagen van aankomst in Ifisi wachtte ik steeds een paar seconden met naar binnen gaan. Er vielen namelijk de eerste keer wat thermieten op mijn hoofd. Aangezien ik niet van plan was om huisdieren te houden, heeft de bewaker deze houteters met een spuitbus verwijderd.
Inmiddels twee dagen in het ziekenhuis gewerkt. Het werk begint ‘s morgens met een dagopening. Daarna verlaat het personeel al zingend en handenschuddend het gebouw. Aflopen keer zongen ze dat ‘Jezus hun Rots is’ en wensen elkaar ‘salama’ (vrede) toe. Ik werd in het openbaar voorgesteld en in het bijzonder aan de leider van de kerk en de leider van de medische staf. Op naar de verloskundeafdeling… Bij binnenkomst werden al gelijk al mijn zintuigen gestimuleerd; door elkaar lopende geuren, luid gekwetter in het Swahili en geluid van bevallende vrouwen door elkaar en vooral over alles wat ik zag zou ik boekdelen kunnen schrijven.
De eerste dag maakte ik vier bevallingen mee. Ik was vast van plan om de eerste dagen alleen maar te kijken, maar al gauw ondersteunde ik een vrouw door haar hoofd vast te houden en riep net als de andere verloskundigen ‘skuma’, terwijl ik niet eens wist wat het betekende. Het moet zoiets geweest zijn als ‘zet m op’. Een arts snelde binnen. Deed snel een paar handelingen waardoor het kind ter wereld kwam en holde na gedane arbeid weer even snel weg, waarna verloskundigen het werk overnamen.
Toen ik om 14.30 u weg wilde gaan, net als de andere verloskundigen van de dagdienst, riep er een ‘Help Ammina’. Twee vrouwen hadden blijkbaar persweeën. Ik moest snel het kind meenemen, rolde het in doeken en bekeek of ik de mond en neus moest uitzuigen. (Wat een wonderlijk gebeuren van onze Schepper…zo’n klein mensje uit een groot mens!) Het andere kind werd geboren en gaf geen levensteken. Een verloskundige stond ernaast op de rug van het kind te kloppen. Ik kreeg het opeens op mijn heupen…deze eerste dag zou ik toch niet een kind zien sterven. De adrenaline stroomde door mij heen en zonder dat ik er verder over nadacht hing het kind al op zijn kop aan mijn hand. Alsof ik het vaker had gedaan… de pasgeborene keek me starend aan. De moeder keek mee of het kind wat ging doen. Ik kon het nu nog niet aanzien dat ze voor niets dit zware werk zou hebben gedaan. En wel ja… na een paar tellen kwam het gehuil … het klonk dit keer als muziek in de oren.
De tweede dag was er geen elektriciteit toen ik binnenkwam. Om 8 uur leek er al een kind ter wereld te komen…in het donker. Hoe zouden ze dat die nacht hebben gedaan??? Ik stond bij de moeder en gaf materiaal aan. De navelstreng zat om de nek van het kind, maar het bleek allemaal goed te gaan. Na een uur stroomden er opeens ongeveer 20 studenten binnen met een leerkracht. De studenten maakten eerste de vloer schoon en terwijl ik uitleg kreeg van een verloskundige werden we bijna van ons krukje geveegd. We snelden naar de kraamafdeling waar mijn les midden op zaal werd voortgezet. Bij terugkomst stonden er rond een bed ongeveer 10 studenten die uitleg kregen van een gynaecoloog waarom de moeder voor een keizersnee zou gaan. Vervolgens mocht ik mee (zie foto 1) en kwam er een blanke baby ter wereld (zie foto 2). Na de operatie stond er een uur lang een verloskundige bij het bed tot de moeder bijkwam. Helaas lieten frequente controles en adequate pijnstilling te wensen over.
Enerzijds lijken de verloskundigen redelijk kundig voor Afrikaanse begrippen en leer ik elke dag van hen. Ze zijn vriendelijk en er hangt een gezellige sfeer. Anderzijds is het triest hoe ze met bevallende vrouwen omgaan, heerst er een sfeer van hiërarchie en lijken protocollen soms niet te worden opgevolgd. Het helpt mij te denken dat ik in hun omstandigheden wellicht hetzelfde zou zijn geweest. Het helpt mij te bidden om wijsheid van God, om liefde voor het personeel en om inzicht in wat te doen en wat te laten.
Het is inmiddels donderdagavond 23 januari. Het is 19.30 uur en pikdonker buiten en ook in het huisje waar ik nu een week in woon. Bij kaarslicht en het licht van de pc kan ik nog net met een half opgeladen accu een weblog schrijven. De eerste dagen van aankomst in Ifisi wachtte ik steeds een paar seconden met naar binnen gaan. Er vielen namelijk de eerste keer wat thermieten op mijn hoofd. Aangezien ik niet van plan was om huisdieren te houden, heeft de bewaker deze houteters met een spuitbus verwijderd.
Inmiddels twee dagen in het ziekenhuis gewerkt. Het werk begint ‘s morgens met een dagopening. Daarna verlaat het personeel al zingend en handenschuddend het gebouw. Aflopen keer zongen ze dat ‘Jezus hun Rots is’ en wensen elkaar ‘salama’ (vrede) toe. Ik werd in het openbaar voorgesteld en in het bijzonder aan de leider van de kerk en de leider van de medische staf. Op naar de verloskundeafdeling… Bij binnenkomst werden al gelijk al mijn zintuigen gestimuleerd; door elkaar lopende geuren, luid gekwetter in het Swahili en geluid van bevallende vrouwen door elkaar en vooral over alles wat ik zag zou ik boekdelen kunnen schrijven.
De eerste dag maakte ik vier bevallingen mee. Ik was vast van plan om de eerste dagen alleen maar te kijken, maar al gauw ondersteunde ik een vrouw door haar hoofd vast te houden en riep net als de andere verloskundigen ‘skuma’, terwijl ik niet eens wist wat het betekende. Het moet zoiets geweest zijn als ‘zet m op’. Een arts snelde binnen. Deed snel een paar handelingen waardoor het kind ter wereld kwam en holde na gedane arbeid weer even snel weg, waarna verloskundigen het werk overnamen.
Toen ik om 14.30 u weg wilde gaan, net als de andere verloskundigen van de dagdienst, riep er een ‘Help Ammina’. Twee vrouwen hadden blijkbaar persweeën. Ik moest snel het kind meenemen, rolde het in doeken en bekeek of ik de mond en neus moest uitzuigen. (Wat een wonderlijk gebeuren van onze Schepper…zo’n klein mensje uit een groot mens!) Het andere kind werd geboren en gaf geen levensteken. Een verloskundige stond ernaast op de rug van het kind te kloppen. Ik kreeg het opeens op mijn heupen…deze eerste dag zou ik toch niet een kind zien sterven. De adrenaline stroomde door mij heen en zonder dat ik er verder over nadacht hing het kind al op zijn kop aan mijn hand. Alsof ik het vaker had gedaan… de pasgeborene keek me starend aan. De moeder keek mee of het kind wat ging doen. Ik kon het nu nog niet aanzien dat ze voor niets dit zware werk zou hebben gedaan. En wel ja… na een paar tellen kwam het gehuil … het klonk dit keer als muziek in de oren.
De tweede dag was er geen elektriciteit toen ik binnenkwam. Om 8 uur leek er al een kind ter wereld te komen…in het donker. Hoe zouden ze dat die nacht hebben gedaan??? Ik stond bij de moeder en gaf materiaal aan. De navelstreng zat om de nek van het kind, maar het bleek allemaal goed te gaan. Na een uur stroomden er opeens ongeveer 20 studenten binnen met een leerkracht. De studenten maakten eerste de vloer schoon en terwijl ik uitleg kreeg van een verloskundige werden we bijna van ons krukje geveegd. We snelden naar de kraamafdeling waar mijn les midden op zaal werd voortgezet. Bij terugkomst stonden er rond een bed ongeveer 10 studenten die uitleg kregen van een gynaecoloog waarom de moeder voor een keizersnee zou gaan. Vervolgens mocht ik mee (zie foto 1) en kwam er een blanke baby ter wereld (zie foto 2). Na de operatie stond er een uur lang een verloskundige bij het bed tot de moeder bijkwam. Helaas lieten frequente controles en adequate pijnstilling te wensen over.
Enerzijds lijken de verloskundigen redelijk kundig voor Afrikaanse begrippen en leer ik elke dag van hen. Ze zijn vriendelijk en er hangt een gezellige sfeer. Anderzijds is het triest hoe ze met bevallende vrouwen omgaan, heerst er een sfeer van hiërarchie en lijken protocollen soms niet te worden opgevolgd. Het helpt mij te denken dat ik in hun omstandigheden wellicht hetzelfde zou zijn geweest. Het helpt mij te bidden om wijsheid van God, om liefde voor het personeel en om inzicht in wat te doen en wat te laten.
-
24 Januari 2014 - 15:47
Hans & Astrid:
Hoi Hermina,
Wat een mooi en indrukwekkend verhaal! Wat fijn dat je zo kan helpen daar in het ziekenhuis!
En het zal idd best moeilijk zijn zoals je de omgang beschrijft en kundigheid van het personeel.
Sterkte en succes daar! We kijken uit naar je volgende verhaal!
Groetjes, Astrid -
24 Januari 2014 - 17:05
Tante Lenie:
Ha die lieve Mienemien,
Ik heb genoten van je verhaal en mooi geschreven want het was alsof ik er naast stond. Wat een indrukken allemaal. Ik kan begrijpen dat je boekdelen zou kunnen schrijven. Je bent ook inmiddels verhuisd neem ik aan? Spannend hoor in middeleeuwse sfeer achter een modern ding je verhaal schrijven. Zoiets moet je meemaken. Ik zie ook uit naar je volgende verhaal en wens je veel sterkte en wijsheid toe in dit alles.
Met een hartelijke groet en dikkkkkeeeee XXX van tante Lenie -
24 Januari 2014 - 20:03
Aletta:
Heerlijk zus, om zo mee te kunnen lezen met je ervaringen... en wat een verrassing dat je niet met je handen op je rug hoefde blijven te staan, maar dat je levensreddend bezig mocht zijn!
Enne... hou maar gerust een boekwerk bij, zullen we later van genieten ;)
Liefs, Alet -
25 Januari 2014 - 14:51
Geertruida:
Ha lieve Mina,
Meis, wat een emoties gaan er vast door je heen! Hoop dat je ook voldoende quality time voor jezelf neemt! Goed voor jezelf zorgen, hoor! Fijn dat je een eigen plekje hebt. Enne... termieten pakken je met z'n allen terug als je te bedreigend bent, hé :-)! Leef in vrede!
Geweldig om te lezen hoe snel je in de handelende rol schiet! Ach ja, het is zo makkelijk om te zeggen dat je alleen maar 'mag' observeren, innerlijk kan er een hele (ethische) strijd ontstaan! Uiteindelijk vind ik 'verantwoordelijkheid' een van de meest ingewikkelde begrippen geworden, ook m.b.t. ontwikkelingssamenwerking.
Ik heb me inmiddels een stapel boeken voor je! Zal de titels allemaal opschrijven voor je :-). Daar kan je nog drie maanden zoet mee zijn als je weer terug komt, als een soort van naweeën :-). Wat vind ik je foto's mooi! Nou, ik zou je nu graag een dikke knuffel willen geven. Ben trots op je dat je deze uitdagingen aan gaat. Geniet! En alhoewel we niet zitten te wachten op verdriet en lijden geeft de Afrikaanse visie op leven en dood ook duidelijk weer dat dit onlosmakelijk verbonden is met Leven en dus ook centraal (mag) staan. Voor mij betekend dit een eye-opener toen ik mezelf hier meer in verdiepte. Nou, lieve meis! Mind hug & good luck! Geertruida -
25 Januari 2014 - 21:31
Dico En Dionne:
Ha Hermina,
Indrukwekkend wat je allemaal schrijft. Je schrijft overigens met snelheid en adrenaline. Het lijkt net of we er iets van meemaken.
Als we terugkijken op de periode van voorbereiding en de spanning over het verkrijgen van de werkvergunning dan zijn we verwonderd als we dit lezen. Fijn dat er zoveel voor je te doen is.
Het is erg mooi om zo regelmatig een verslag te lezen. Ga daar mee door.
Veel wijsheid en rust toegewenst in alle indrukken, ervaringen en emoties.
Hartelijke groet,
Dico en Dionne -
26 Januari 2014 - 03:33
Liesbeth Van Klinken:
Ha Hermina,
Wat ontzettend leuk dat je daar bent en dat je dit allemaal meemaakt! Inderdaad, enorm veel indrukken in korte tijd. Het verrijkt je alleen daardoor al. Wat gaaf om te merken dat je soms het verschil tussen leven en dood kunt zijn. Daarnaast hoor ik van Albertine hoe fijn het voor hen is dat jij er deze periode bent. Daar ben ik heel blij mee! Gods zegen!
Liefs,
Liesbeth -
27 Januari 2014 - 10:39
Agnes Meijer:
Hey Hermina,
nog maar 2 dagen in je uniform en al zoveel meegemaakt!
Ik bewonder je kordate handelingen! Maar je hebt ook zo'n mooi dienend beroep uitgekozen, je kunt ook niet anders dan handelen op zulke momenten.
Veel wijsheid, kracht, moed en gezondheid toegewenst voor de komende tijd!!
Hartelijke groet, Agnes Meijer
-
27 Januari 2014 - 14:14
Deborah:
Heerlijk om te lezen mina! Ik was vergeten me aan te melden, dus had nu drie mooie verhalen;)
En ik ben het met de anderen eens: het leest heerlijk, als een avontuur, laat staan als je dit allemaal mag meemaken...
Anna zegt bij de tweede foto: 'sssst, kindje slaapt, ssst'
lief he :)
Liefs van ons viertjes!
-
29 Januari 2014 - 16:50
Omekeesentantejans:
Lieve Hermina,
Wat een mooi verhaal. Ik hield m'n hart vast tijdens het lezen: wat als het kindje het niet gehaald had? Je zou zomaar... Maar nee, er geschiedt niets bij geval, ook dat jij (gelukkig) geen tijd had om na te denken of je al of niet die poging zou doen om het kindje te redden. S.D.G.!
Een hartelijke groet van ons!
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
